ضربه زدن دستی آچار شیر با نخ قابل تنظیم

این ابزارها معمولاً دارای یک بیت قابل جابجایی به نام شیر هستند، اگرچه برخی از مدل های سنگین دارای انتهای ثابت هستند.رزوه های این شیرها آن ها را بسیار شبیه به پیچ و مهره می کند.هنگامی که کاربران از آچار شیری استفاده می کنند، از ابزار کمکی برای سوراخ کردن روی سطح استفاده می کنند و سپس شیر را در سوراخ می پیچند.دو نوع اصلی آچار شیری وجود دارد: آچارهای دو طرفه که شبیه پیچ گوشتی‌هایی هستند که در هر انتها یک شیر دارند، و دسته‌های T با میله‌ای در بالا برای ایجاد گشتاور بیشتر در هنگام استفاده.آچار شیری کارگر قبل از قرن بیستم جزء اصلی تولید بود زیرا یکی از تنها روش های مطمئن سوراخ کردن بود.از آنجایی که تولید صنعتی خودکار مهمتر از ساخت دستی است، این ابزارها کمتر رایج شده اند.با این حال، در بسیاری از موارد آچار ضربه‌ای روش انتخابی برای ایجاد سوراخ‌های ضربه‌ای است.پیچ ها و سوراخ های ضربه خورده از طریق فرآیند اتصال به نام ضربه زدن و قالب ایجاد می شوند.ضربه زدن فرآیند سوراخ کردن و سوراخ کردن است، در حالی که قالب ها قالب هایی هستند که برای شکل دادن به پیچ ها استفاده می شوند.در برخی موارد، به جای شیر برای ایجاد رزوه، از پیچ دایکاست استفاده می شود.در این حالت، این فرآیند را threading می‌گویند.دو روش اصلی ضربه زدن وجود دارد که به ضربه زدن دستی و مکانیکی معروف هستند.ضربه زدن دستی از آچار ضربه ای انسانی استفاده می کند.این فرآیند در مورد اقلام نرم تر، مانند آنهایی که از چوب یا پلاستیک ساخته شده اند، رایج است.اکثر آچارهای شیری دارای یک قطعه فولادی هستند که آنها را برای هر کاربرد سنگین تری نامناسب می کند.شیرآلات دستی معمولاً مته های فلزی جامد هستند.به طور کلی، نجاری یکی از رایج ترین کاربردهای آچار شیری مدرن است.نه تنها مواد آچار به اندازه کافی نرم هستند، بلکه بسیاری از اقلام چوبی هنوز دست ساز هستند.